Eerste week in de Community

Vertrek vanaf Amsterdam (maandag dag1): 09-11-2009

Op maandag begon het allemaal. De laatste dingen inpakken en dan op weg naar Zuid-Afrika. We vertrokken om ongeveer half twaalf vanaf mijn huis en kwamen rond kwart voor een aan op Schiphol. Net een stad! Zoveel mensen en zoveel nationaliteiten. Na afscheid te hebben genomen van mijn moeder vloog ik van Amsterdam naar Londen Heathrow. Ik kon gelukkig in dezelfde terminal blijven, zodat ik nog even tijd had om wat voor Lizzy en Riana te kopen. Om zes uur Engelse tijd zat ik dan eindelijk in het vliegtuig naar Johannesburg. Ware het niet dat er een probleem was met het vliegtuig. Er was een probleem met het brandstofniveau in de tanks, wat resulteerde in een vertraging van ongeveer 2 uur. Rond half negen ’s avonds konden we dan eindelijk vertrekken uit Londen richting Johannesburg.

Aankomst in Johannesburg en Durban (dinsdag dag2): 10-11-2009

Rond negen uur ’s ochtends kwam ik aan in Johannesburg. De temperatuur was al meteen aangenaam en het was lekker zonnig. Om elf uur lokale tijd ben ik vertrokken uit Johannesburg en landde ik een uur later in Durban mijn eindbestemming. Lizzy en Rayna hebben me omstreeks 12.00 uur vanuit Durban opgehaald en daarna zijn we rechtstreeks doorgereden naar hun huis in Molweni. Toen we de hekken van hun huis kwamen binnenrijden zijn we direct verwelkomd door een hele horde apen met hun jongen. Een prachtig gezicht. Hun huis was daarentegen niet minder mooi. Een huis in een prachtige afrikaanse stijl met een prachtig uitzicht over Durban. Mijn verblijf is in een van de 3 cottages die ze samen gebouwd hebben voor gasten die hun willen bezoeken. Een gezellig huisje met een prachtig bed waar ik de komende vijf weken mag verblijven.
’s Middags ben ik meteen meegegaan met Lizzy om mensen te registreren in de community. Toch wel heftig om mensen te zien die in erbarmelijke omstandigheden leven. Huisjes van spaanplaten en meer is het niet. De government hier in Durban heeft er voor gezorgd dat er nieuwe huizen gebouwd worden van betonblokken met een dak met dakpannen. De mensen hier worden gestuurd om een geboortecertificaat te halen bij home affairs. Ze moeten soms echt aangestuurd worden, zodat ze het ook echt doen. Hierdoor staan ze namelijk geregistreerd en weet men van hun bestaan. Na een lange dag ben ik ’s avonds vroeg naar bed gegaan.

Naar de markt (woensdag dag3):
11-11-2009

Op de tweede dag heb ik lizzy’s collega en vriendin Lillian ontmoet, die ook ongeveer 2 jaar in Zuid-afrika woont en Khulani ondersteunt. Zij heeft zelf twee kinderen in huis genomen waar ze voor zorgt. Lillian, Lizzy en ik hebben ’s ochtends een paar kleine voorbereidingen getroffen voor de markt die avond. Met alle vrijwilligers van Khulani, waaronder ook vrijwilligers uit de community, hebben we een klein standje opgebouwd, waar we de zelfgemaakte spulletjes zullen gaan verkopen. Ik kreeg van Lizzy het verzoek om stroopwafels mee te nemen om te verkopen op de markt. Helaas kon dit niet, want voedsel werd al door andere mensen verkocht op de markt. Toch krijgen we een tweede mogelijkheid in een van de shoppingcentres van Hillcrest. Een van de patiënten van Rayna (Gyropraktieker) ,die eigenaar is van een van de shoppingcentres, heeft hiervoor gezorgd. De markt was van 17.00-21.00 uur. Helaas is er niet zoveel verkocht, maar dat is ook niet de voornaamste reden waarom we er staan. We moeten er vooral voor zorgen dat we naamsbekendheid krijgen binnen Molweni. Er zijn kaartjes gemaakt met het email-adres van Khulani en waar ze hun geld op zouden kunnen storten om Khulani te ondersteunen.
Diezelfde middag hadden we ook nog een ander klusje. We hebben een doof meisje van 10 jaar, opgehaald van een speciale school voor dove kinderen. Ik kon meteen merken dat het een enorm slim meisje was, maar natuurlijk niets kon zeggen. Ze kon alleen maar dingen duidelijk maken via gebarentaal, wat voor mij natuurlijk erg moeilijk was. Dit meisje heeft een erg moeilijk leven. Ze is niet alleen doof, maar is ook nog eens geïnfecteerd met het HIV-virus en heeft geen ouders meer. Ik heb erg respectvol naar haar gekeken hoeveel vrolijkheid er nog uit haar straalt, na alles wat haar is overkomen.

Naar het hospital en de community (donderdag dag4): 12-11-2009

Vandaag is het, net als gister, weer een fantastische dag. Prachtig weer en rond de 34 graden celcius. Een meisje moest vandaag naar het ziekenhuis om haar medicijnen tegen het HIV-virus te krijgen. Doordat ze niet al te vroeg waren moesten ze enorm lang in de rij staan. Dat betekent dat je eerst in de rij moet staan om een file te halen, wat uren kan duren, en daarna moet je nog een keer in de rij staan om je medicatie te krijgen. Zo ben je dus een hele dag bezig om alleen je medicatie te krijgen. Erg chaotisch allemaal en niet voor te stellen dat zoiets in Nederland zou gebeuren. Toen we het hospital verlieten werden we ook nog gechecked of we niets mee hadden genomen. Je mag namelijk maar een bepaalde hoeveelheid medicatie meenemen. Er word toch veel gerommeld met medicatie door mensen die het gebruiken als drug.
’s Middags zijn we weer de community in gegaan om mensen te registreren. Er zijn heel veel kinderen waar de ouders van overleden zijn en opa’s en oma’s nu voor de kinderen zorgen. Het is erg veel uitzoekwerk nodig om te kijken welke mensen wel of niet geregistreerd zijn. De mensen in de community weten dat het heel veel tijd en geld kost. Vaak hebben ze niet de juiste papieren bij hun voor een identiteitsbewijs of geboortecertificaat. Daarnaast kost het veel tijd en geld om het transport te regelen om bij home affairs te komen. Daarom regelen ze nu dat een bus van home affairs naar de community toekomt om dingen te regelen. Natuurlijk kost het nog veel tijd om het daadwerkelijke certificaat te regelen, maar zo zitten ze in ieder geval in de molen om een identiteitsbewijs of geboortecertificaat te krijgen. Met een identiteitsbewijs of een geboortecertificaat hebben de mensen meer kans op een baan.
’s Avonds hebben we met een werkneemster van home affairs gesproken om alle punten door te nemen die belangrijk zijn voor het verkrijgen van een geboortecertificaat of identiteitsbewijs. Dit alles om het proces te versnellen en alle gegevens voorhanden zijn.

Broodhalen voor de community en naar weeshuis (vrijdag dag5): 13-11-2009

Vrijdagmorgen zijn we naar Johan geweest die brood opslaat, wat verdeeld wordt in de community. Een van de mensen, die we brood brengen, heeft meerdere kinderen onder zijn hoede waar de ouders niet meer van leven. Van een klein gebouwtje had hij een fitness ruimte gemaakt, zodat de jongeren konden trainen. Schitterend om te zien hoe mensen toch iets kunnen maken zonder geld. De jongeren kunnen zo aan zich zelf werken en niet meer rondhangen. Op zijn erf was een groot gebouw wat hij wil gebruiken om kinderen te laten slapen. Het is gewoonweg niet veilig genoeg om dit te doen, omdat er geen hek omheen staat. Hij is bang dat het gebouw ’s nachts in brand wordt gestoken. Die verantwoordelijkheid kan hij niet nemen en daarom staat het gebouw nu nog leeg. Heel erg jammer!!
Diezelfde dag zijn we ook naar een weeshuis in Isiaiah geweest. Daar vingen ze ook kinderen op die geen ouders meer hebben of gewoonweg afgestaan zijn. Je hoort de ergste verhalen hier. Kinderen die in vuilnisbakken gevonden zijn of uit een auto gegooid zijn. Ik heb ook even gesproken met een paar andere vrijwilligers waar ik woensdag en volgend weekend een uitstapje mee heb. Dit zijn ook Nederlanders en ze zijn ongeveer twee maanden in Zuid-Afrika om de kleine kinderen daar te verzorgen.
Op het einde van de middag zijn we nog naar Durban geweest om te shoppen en hebben we leuke souvenirs gekocht. Het strand van Durban is prachtig. De golven en het schuim zijn echt schitterend om te zien. Na het shoppen hebben we een biertje gekocht en hebben lekker gegeten in Moyo. Moyo is een leuk restaurant waar optredens zijn in traditionele stijl. Daarnaast werden we ook nog gesmincked tijdens het eten. Echt super! We hebben geproost op Rayna, omdat alles geregeld is voor het vertrek naar Nederland in december. Ze zullen namelijk permanent in Nederland gaan wonen voor de komst van de baby en Rayna heeft daarnaast ook een baan aangeboden gekregen. Allemaal goed nieuws dus.


Eerste dag weekend en beetje relaxen door slecht weer (zaterdag dag 6):
14-11-2009

Toen ik zaterdagmorgen wakker werd, was het donker en grauw boven het huis van Rayna en Lizzy. Helaas was het rot weer. Heb je weekend en dan is het slecht weer! Balen! Maar goed, ’s ochtends hebben we broden gebracht in de community bij de vrijwilligers van Khulani. Daarna zijn we bij een vrouw geweest die acht kinderen opving. Ze had zelf een baan als huisvrouw voor drie dagen in de week. Je kunt nagaan dat je dan niet veel overhoud als je ook nog eens acht kinderen moet verzorgen tot ze op eigen benen kunnen staan. Heb echt met heel veel respect naar deze vrouw gekeken. Zelf niets hebben, en wat je hebt delen met acht anderen. Geweldig!! Ze kookte buiten op een vuurtje, want geld was er niet voor elektriciteit. De kinderen speelden buiten met een soort tol. Je wikkelt hem op een touw en laat hem snel afwikkelen op de grond, waardoor hij heel snel rond draait. Prachtig om te zien hoe handig deze kinderen zijn met zulke spelletjes.
Zoals ik al zij was het die dag slecht weer en konden we helaas niet al te veel buiten doen. ’s Avonds hebben een filmpje gekeken en zijn we gaan slapen. Op een of andere manier ben je hier om negen uur gewoon moe en wil je wel naar bed, want ’s ochtends wordt je weer vroeg gewekt door het geluid van de vogels en de apen.