Deel 2e week en Vrijwilligersdag Be More

Safaripark en afscheidsetentje Lillian’s moeder (zondag dag 7): 15-11-2009

Zondagochtend was het wederom niet al te best weer. We hebben met z’n drieën een lekker bakkie gedronken en ik had ’s morgens eindelijk tijd om mijn weblog te vullen van de eerste week. Na ’s ochtends wat dingen te hebben gedaan voor ons zelf, zijn we na de lunch naar “Critters and creatchers” geweest. Dit is een soort dierenwinkel alleen dan speciaal voor reptielen. Ik ben erg geïnteresseerd in reptielen, met name slangen vind ik erg interessant. Dus genoeg bekijks. Ik wou heel graag een black mamba van dichtbij zien. Dit is een van de gevaarlijkste slangen ter wereld en komt hier veel voor. Helaas waren hier geen black mamba’s aanwezig en zijn we daarna naar het safaripark geweest waar ze waarschijnlijk wel waren zei Rayna. Na een half uurtje kwamen we bij het safaripark aan die naast krokodillen ook veel reptielen hebben. Naast veel verschillende soorten cobra’s en de veelvoorkomende pofadder was er ook een groot terrarium met maarliefst 7 black mamba’s. Echt schitterende beesten om te bekijken. De naam black mamba hebben ze gekregen, omdat de bek van de slang aan de binnenkant zwart is. Naast dat ze erg giftig zijn, staan ze er om bekend dat ze vrij agressief zijn en vrij snel toehappen. Het was enorm leerzame middag, waar ik erg veel van opgestoken heb. Wel weet ik nu dat er weinig slachtoffers vallen in Zuid-Afrika aan slangen. De mensen die gebeten worden, worden meestal gebeten door pofadders. Pofadders kunnen net doen of ze dood zijn. Als kinderen ze oppakken, kunnen ze ineens toehappen. Bij heel veel hospita in Zuid-Afrika is antigif te verkrijgen voor de meeste slangensoorten. De jongens die er werkten wisten enorm veel over de verschillende soorten te vertellen. Ik kon zelfs bij een van hen thuiskomen om de slangen te bekijken. Hij had zelf ook 6 black mamba’s bij hem thuis. Super!!
’s Avonds hadden we een etentje van Lillian’s moeder die vandaag weer terug gaat naar Nederland. Voordat we gingen eten hebben we het dove meisje eerst naar school gebracht. We hebben altijd erg gezellig in de auto. Altijd lachen en oefenen met gebarentaal. Die avond waren alle vrijwilligers van Khulani aanwezig met hun kinderen. Het was heel gezellig en de vrouwen hadden echt heerlijk eten klaargemaakt. Na een half uurtje uitgebuikt te hebben zijn we naar huis gegaan en hebben we alle vrijwilligers weer in Molweni afgezet.

Laatste Engeltjes voor markt afmaken en brood halen in Durban
(maandag dag8): 16-11-2009

Maandagochtend was het nog steeds slecht weer, dus het was echt binnen werken die dag. De kettinkjes en de armbanden die niet verkocht zijn op de markt van vorige week, hebben we verzameld en meegegeven aan Lillian’s moeder om ze in Nederland te verkopen. De laatste engeltjes die door de vrijwilligers gemaakt zijn, hebben we afgemaakt. De engeltjes hadden namelijk nog geen vleugeltjes. Dit was echt lastig werk en vereiste best veel geduld. Na lang te hebben geprutst is het gelukkig allemaal afgekomen die ochtend.
Rond 2 uur in de middag zijn de kerstkaarten die lizzy besteld had binnengekomen. Helaas niet helemaal volgens plan, maar ze waren toch erg mooi geworden. Lillian’s moeder heeft ook enkele pakketjes kerstkaarten meegenomen om ze in Nederland te verkopen en de bekendheid van Khulani te verspreiden d.m.v. de weblog die op de kerstkaarten staat.
Nadat Lillian haar moeder had wegbracht naar het vliegveld, hebben we brood gehaald in Durban bij Johan. Een erg leuke en enthousiaste man die ook aan liefdadigheid doet en het brood opslaat voor Khulani. Na het inladen van 5 grote zakken met brood en koffie te hebben gedronken, zijn we terug gereden naar Molweni. Toen we thuis kwamen waren we alle drie bekaf. Rayna had spaghetti voor ons gemaakt die avond. Erg lekker! Na laat te hebben gegeten zijn we vroeg ons bed ingedoken na een lange regenachtige dag.

Brood brengen in de community (dinsdag dag9): 17-11-2009

Na een erg koude maandag was het weer dinsdags gelukkig iets beter. Het brood wat we gister uit Durban hadden opgehaald moest vandaag rondgebracht worden in de community. We zijn eerst naar kids in action geweest om brood te brengen. Dit was een plek waar ik nog niet eerder geweest was en we merkten meteen iets vreemds op toen we er aankwamen. Er is namelijk een tijdje geen kids in action geweest, wat betekent dat het huis leeg staat. Op het moment dat we het brood binnen wilden leggen in het huis, zagen we dat een man in het huis woonde. Er lag een matras waar hij op sliep, er lagen kleren, schoenen en nog een heleboel andere dingen die er niet thuis hoorden. Lizzy en ik hebben het brood bij een andere vrouw gebracht, zodat het niet door hem opgegeten ging worden. Later kwamen we er achter dat het geen vreemden waren in het huis, maar mensen van de kerk die daar tijdelijk in wonen. Gelukkig maar! Na het bezoek aan kids in action zijn we naar de vrijwilligers van Khulani geweest om het laatste brood te brengen.
Toen we later die middag thuis kwamen wilde Rayna eten klaar gaan maken, maar tot onze verbazing kwam er geen water meer uit de kraan. Lizzy zei nog lachwekkend; Je wou toch primitief leven! Hebben we erg om gelachen. Na een paar dingen te hebben gecontroleerd, bleek dat er ergens in Molweni een scheur in een van de waterleidingen zat. Omdat we geen water hadden en niet wisten hoelang het ging duren voor het probleem opgelost was, zijn we bij Meerkatz uit eten geweest. Dit was een soort pub en restaurant in Afrikaanse stijl, waar in het weekend veel rugby en voetbalwedstrijden werden gekeken door de lokale bevolking.

Vrijwilligersdag Be More (woensdag dag10): 18-11-2009

Woensdag was er een vrijwilligersdag voor de mensen fan Be More. Dit is een organisatie die verschillende vrijwilligers inzet op verschillende projecten in Zuid-Afrika. Die dag gingen we vier verschillende projecten bezoeken. Palm Tree, the Tree Clinic, Mother in Peace en Mhtombo. We zijn als eerst naar het weeshuis Palmtree geweest. Dit was een weeshuis waar jonge kinderen werden opgevangen. De vrouw die deze organisatie had opgezet, was alleen niet capabel genoeg om dit op te zetten. Het was er erg vies en er waren veel huisdieren die onder de vlooien zaten. Een paar dagen in de week kregen de kinderen een beetje les en deden ze spelletjes met ze. Om eerlijk te zijn moesten ze deze kinderen ergens anders onderbrengen. Het was vies en niet georganiseerd. De vrouw heeft goede bedoelingen, maar is niet in staat om zoiets te runnen. Eigenlijk moest alles plat geschoven worden en er iets compleets nieuws komen, zodat de kinderen schoner en beter opgevoed worden.
Na Palmtree vertrokken we naar de Tree clinic. Mensen vanuit de weide omgeving komen hier te samen bij een boom om te bidden en om hun sociale contacten in toom te houden. Je kunt je het niet voorstellen, maar sommige families lopen soms wel 2 á 3 uur om hier naar toe te komen vanuit de community. Tamara, die de vrijwilligersdag leidde van Be More, vertelde me dat van vroeger uit de mensen hier al naar toe kwamen om elkaar steun te geven. Ook als er wat was gebeurt binnen de community. Prachtig om te zien, hoe de mensen plezier maken en zingen om elkaar kracht te geven als het even moeilijk gaat. Ook was er een dominee die de mensen kracht gaf om door te gaan en dat God bij hun is en hun steunt in moeilijke tijden.
Vanaf de Tree clinic reden we verder richting Durban om Mother in Peace te bezoeken. Dit is een immens grote kliniek, die uit drie verschillende organisaties bestaat. Mother in Peace, Eyecare en Bobbybear. Mother in Peace is eigenlijk de overkoepelende factor van het geheel en ook hier waren verschillende vrijwilligers van Be More. Ze geven ondersteuning bij het maken van huiswerk en tijdens de lessen overdag. De meeste kinderen die bij Mother in Peace terecht komen zijn meestal kinderen uit gewelddadige families en zijn vaak misbruikt of mishandeld. Erg tragisch allemaal. Na schooltijd worden vaak voetbalwedstrijden en andere spelletjes georganiseerd. Op het terrein zijn verschillende huizen gebouwd voor huismoeders die de kinderen buiten schooltijd verzorgen. Sommigen hebben wel 6 tot 8 kinderen in huis. Veel werk dus!
Als laatste kregen we uitleg wat er bij Bobbybear gebeurde. Maak je alvast maar klaar als je verder wilt lezen, want dit zijn hartverscheurende verhalen. Eurika, een van de mede oprichters van Bobbybear, legde ons uit wat er gebeurt als er een kind werd verkracht of mishandeld. Wanneer er een melding is van verkrachting of mishandeling worden ze gealarmeerd en gaan ze erop af. Eurika neemt een beer, een stift en een pakket pleisters mee om aan het kind te geven als ze bij de plaats delict aankomen. De kinderen spreken vaak geen Engels en zijn zo jong en getraumatiseerd dat ze niet normaal uit kunnen leggen wat er allemaal gebeurt is. D.m.v. de beer en de stift kunnen ze dit wel. Ze kunnen aangeven met de stift of ze daadwerkelijk verkracht zijn of vastgebonden zijn e.d. Ik heb een van de beertjes gezien van een meisje wat verkracht was. De tranen sprongen me in de ogen. Eurika zei; Now you no that South Africa is also a fucked up country with creazy people! I’m proud of it, but it is really fucked up. Als iemand dat zegt dan kun je alleen maar zwijgen en er mee instemmen. Ze vertelde dat ze had meegemaakt dat een baby van pas twee weken oud was verkracht. TWEE WEKEN!!! ’T Is fysiek niet eens mogelijk. Ze vertelde dat haar hart brak toen ze het luiertje van de baby opende. Ik zal jullie de details besparen. De baby is uiteindelijk aan haar verwondingen overleden. Dat mensen tot zoiets in staat zijn is niet voor te stellen, maar toch gebeurt het. Als het kind eenmaal is opgevangen bij Bobbybear dan begint het proces tegen de verdachte. Normaal gesproken duurt het proces tegen verkrachtingen gemiddeld rond de vier jaar. Eurika zit soms dagen op het politiebureau om een aanklacht in te dienen tegen de verdachte. Ze vertelde hoe het dan daarna in z’n werk gaat. Na de aanklacht te hebben ingediend moeten ze naar het ziekenhuis om te kijken wat er aan de hand is. Als ze aan de beurt zijn om geholpen te worden, dan wordt gezegd tegen zo’n meisje; Spread your legs! Ongelooflijk! Een getraumatiseerd meisje of jongen wordt op deze manier opnieuw keihard geconfronteerd met wat er gebeurt is. Dit is iets wat Eurika niet kan begrijpen. Ze heeft ook al meerdere agenten en doctoren letterlijk bij de strot gegrepen, omdat ze haar niet meer kon bedwingen. Als je er naar luistert haalt het je inderdaad het bloed onder de nagels vandaan. Als het proces gemiddeld vier jaar duurt zul je denken dat kinderen op jonge leeftijd dingen vergeten. Dat is ook iets wat de meeste agenten hier denken, zodat alles wel overwaait en dat er uiteindelijk helemaal niet gebeurt. Gelukkig hebben de kinderen de beer nog. Zo worden de verschrikkelijke herinneringen weer naar boven gehaald, zodat er misschien nog bewijzen naar boven gehaald kunnen worden tijdens het proces. Maar meestal levert het spijtig genoeg weinig om de dader te achterhalen. Nadien bedankte Eurika ons en gaf met tranen in haar ogen aan wat het voor kinderen hier betekent om een knuffel of een vorm van liefde te krijgen. Ze hebben nog nooit liefde meegekregen. A child will NEVER forget your face! That strange white lady or boy from that strange country overseas, gave mee a hug or a kiss and laught to me and gave me some love. Ze vroeg of iemand nog vragen had na haar indrukwekkende verhaal. Eigenlijk kon niemand een vraag stellen, want iedereen had een brok in z’n keel en kon haar of zijn tranen amper bedwingen.
Ook Thuli, die al jaren met misbruikte kinderen werkt, vertelde hoe ze met de kinderen tijdens het proces om gaat. De kinderen word uitgelegd hoe ze met Aids en verschillende lichaamsvloeistoffen om moeten gaan. Dit wordt ook preventief gedaan om verkrachtingen of mishandelingen te voorkomen. Met verschillende voorwerpen in de vorm van vlekken en kleuren kunnen ze uitleggen wat bepaalde dingen betekenen. Bijvoorbeeld kinderen wordt een wit voorwerp voorgehouden, zodat ze bijna zeker weten dat het kind in aanraking is geweest met sperma. Ook de rode vlek, wat vanzelfsprekend bloed betekent, wordt sommige kinderen voorgehouden, zodat men weet dat ze niet zomaar bloed mogen aanraken. Er wordt verteld dat ze kinderen zelf niet mogen helpen, maar dat ze bij een leraar of lerares moeten komen als er iemand bloed. Het is nooit bekend of een kind HIV-positief is of niet. Als laatste kregen we te horen dat ze de kinderen een liedje leren om te weten waar ze wel en niet aan mogen komen.

Ze zei dat we allemaal moesten gaan staan en moesten gaan herhalen wat ze zei; It’s white, Its red, It’s dry or wet,(Terwijl we klapten en op onze bovenbenen sloegen) or wet, DO NOT TOUCH THAT!! (Niet meer klappen en op de bovenbenen slaan). Nadien bedankten Thuli en Eurika ons nogmaals voor onze hulp.
Ik en velen met mij zullen dit bezoek aan Bobbybear NOOIT meer vergeten.
Op weg naar ons laatste bezoek naar Mhtombo was iedereen muisstil in de auto en nog steeds onder de indruk van het verhaal van Bobbybear. Eenmaal in Durban aangekomen kwamen de verhalen los en begonnen we wat te praten. Echter veel tijd hadden we niet om te praten. In de straten van Durban rond Mhtombo was veel te zien. Dit waren geen straten waar je ’s avonds wou rond lopen als blanke. Echt een “NO GO area”. Overal straat kinderen, drugsdealers op elke hoek van de straat en geen blanke te bekennen. In het midden van deze straten zat Mhtombo, een opvangtehuis voor straatkinderen. Vrijwilligers van Be More en ex-straatkinderen kwamen hier kinderen begeleiden om van het straatleven af te komen. Mhtombo heeft ook gediplomeerde social workers inwerking gesteld om getraumatiseerde straatkinderen die misbruikt of verkracht zijn te begeleiden. De meeste straatkinderen worden niet om de sex verkracht, maar om ze bang te maken. Het is gewoon een vorm van macht, zodat de kinderen lid van de straatbende blijven en naar hun bendeleider zullen luisteren. Naast dat de kinderen zijn verkracht, zijn ook heel veel kinderen verslaafd aan lijm snuiven. We konden dit meteen al ruiken toen we bij Mhtombo aankwamen. Mhtombo probeert probeert op lokaal niveau een stem te krijgen in de politiek. Het wordt heel moeilijk, maar ze houden vol. Alleen zo kunnen ze oplossingen vinden voor dit grote probleem in Durban. In maart volgend jaar wordt een groot voetbaltoernooi opgezet voor straatkinderen uit verschillende landen, zoals India, Brazilië en de Oekraïne. Mhtombo zal Zuid-Afrika vertegenwoordigen wat heel erg mooi is. De mensen van Mhtombo zijn erg bang dat het uit de hand gaat lopen tijdens het WK voetbal van 2010 in Zuid-Afrika. De politie hier in Durban is erg corrupt en kunnen er zo voor zorgen dat straatkinderen, zomaar worden opgepakt en worden mishandeld. Het lijkt allemaal prachtig zo’n WK, maar het heeft ook vele nadelen voor Zuid-afrika.
Na het bezoeken van alle projecten van Be More zijn we naar Ushaka gegaan om lekker te gaan eten. Wat erg toevallig was dat ik een vrijwilligster trof die ook uit Friesland kwam. Wat nog het meest speciaal was dat ze ook nog uit Franeker kwam. Zo kon ik na een week Engels, Fries praten in Zuid-Afrika. We hebben onder het eten gezellig zitten praten en zijn daarna na een lange maar zeer indrukwekkende dag weer thuisgebracht.